Een van de laatste blogs van een uitgeslapen Birdybear. Onze vlucht verliep voorspoedig en gelukkig kregen we aan de balie bij de gate alsnog goede plaatsen. Vijfentwintig minuten eerder dan gepland staan we om tien voor acht aan de gate. De bagage is er direct en de auto volgt snel. Vanaf de aankomsthal op Schiphol rijden we naar de McDonald bij de start en landingsbanen. Niet voor voer maar om de golfschoenen uit de bagage te halen, regenkleding in de rugzak te stoppen en de plu’s ter hand te nemen. We parkeren de auto op de speciale golfparking en stappen in de shuttlebus die ons naar Amsterdam International brengt voor de slotdag van de Deloitte Dutch Ladies Open 2013. Onder de rook van Schiphol volgen we in koud en winderig weer de finale ronde. Al met al is onze laatste vakantiedag een marathondag geworden want met twee uurtjes doezelen in het vliegtuig is er van echt slapen niets terecht gekomen. Rond de klok van zeven arriveren we weer op ons thuishonk. We liggen vroeg in het mandje en maken een lange ruk. Uitrusten van de vakantie heet dat in goed Nederlands.

Inmiddels hangt de was aan de waslijn, zijn de boodschappen binnen, is de mail gechecked, staan de koffers weer op zolder en zijn de foto’s, die we nog niet eerder konden plaatsen bij de recente posts, ge-upload en toegevoegd. En dat alles met stralende zon om ons heen, volop sunshine. Voor de finale post nemen we nog even de tijd. De laatste update volgt later deze week.

Op het depot van Cruise America duurt het inleveren langer dan gepland. Het is volgens de enige medewerker een sub-depot en hij moet alles in z’n eentje doen. Twee uur na aankomst vertrekt de taxi richting Boston Logan Airport. Ondanks het drukke verkeer een vlotte rit met een drop off bij de verkeerde terminal. Via de skywalk lopen we in een kleine tien minuten naar terminal A. Wederom problemen met het tarief van de golfbagage net als in Amsterdam. Hier valt dat niet op te lossen dus dat is huiswerk. Al vroeg zitten we bij gate A14 waar straks ook nog een eerdere, volle vlucht naar Amsterdam vertrekt. Die van ons staat gescheduled op tien over zeven, de DL50.

We hebben andere, mindere plaatsen dan gereserveerd. Het lijkt erop dat KLM/Delta alles in het werk stelt om alle voorgaande afspraken te schenden. Dat lezen we ook frequent in de twitter berichten van golfers die op de tour spelen. Dit gesodemieter heeft dus niets met Birdybear van doen maar met de non-samenwerking tussen de airlines die doen voorkomen of ze een alliantie vormen. En de houdingen van de medewerkers zijn nu niet bepaald klantgericht. I’m sorry maar ik kan er niets aan doen is het gemiddeld excuus. Dat het matig werkt tussen de onderlinge partners is niet alleen onze mening maar dit zijn gewoon de uitspraken van het KLM personeel in Amsterdam. Fijn als je zo over de business partners spreekt! En vooral fijn voor dat klant dat het allemaal niet blijkt te werken. Al met al is vliegen eigenlijk een ongemakkelijk bezigheid en vaak een langdurig tijdverdrijf. Maar het maakt het wel mogelijk dat Birdybear aan de andere kant van deze planeet avonturen kan ondernemen. En die avonturen zouden we voor geen goud willen missen. Er zit dus niets anders op dan de ongemakken voor lief te nemen en achteraf het ongenoegen op papier te zetten. Negatieve energie, en dat is jammer. Laten we hopen dat we vanavond en vannacht een goede vlucht hebben en dat het weer in Amsterdam tenminste droog is. Op Amsterdam International, de nieuwe golfbaan onder de start en landingsbanen, speelt dit weekend de Ladies European Tour. Kunnen we zondag net even de finaledag meepakken als het allemaal mee zit. Een leuk vooruitzicht en ook een mooi slot van onze reis. Weten hoe het afloopt? Check online DL50 Boston-Amsterdam of volg de laatste episodes van het blog.

Die kreet zien we overal in de stad. En dat heeft alles te maken met de attitude van de Bostonians na de bizarre aanslag tijdens de laatste Boston Marathon. Als we aan het begin van de ochtend per trein in Boston arriveren is het nog relatief rustig in de stad. Vanaf het visitor center volgen we de Boston Freeedom Trail, het met rode baksteen en rode verf gemarkeerde traject langs de historische bezienswaardigheden van de stad. De drukte in de stad neemt snel toe dus het is plezierig dat we de Freedom Trail al vroeg zijn gestart. We lopen daarmede iets voor op de grote menigte die net als Birdybear de regendruppels met grote regelmaat op de kop krijgen. Onderweg zien we ook nog het monument voor de holocaust. Een van de mooiste en meestzeggende dat we ooit zagen. Er loopt een voetpad door meerdere meterhoge glazen kolommen met daarop de nummers van de gedeporteerden. Iedere zuil staat voor een van de concentratiekampen waar de Nazi’s met de gaskamers velen om het leven brachten. Uit de vloer van iedere zuil komt damp omhoog die de bezoekers omringt. Hoe treffend kun je een monument ontwerpen!

In het begin van de middag krijgen we nog een rondleiding over het oudste, nog regelmatig zeilende oorlogsschip, van deze aardbol: de U.S.S. Constitution. Mooi dat ze zo’n oude dame nog regelmatig mee naar zee nemen en leuk voor ons dat de US Navy gratis rondleidingen verzorgt als het schip in haar geboorteplaats voor de wal ligt. Tot slot van ons dagje Boston wandelen we richting Boylston Street, de plek waar de Boston Marathon sportief en gezellig had moeten eindigen. Het liep helaas anders. Vlak bij de plek van de aanslag zijn er op het plein alle tekenen van medeleven aanwezig met daarop steeds weer die kenmerkende kreet, die we overal zien: Boston strong.

Op de honderden hardloopschoenen, baseball-petten, knuffels, kaarsen, hartekreten, gedenktableau’s en andere memorabilia. Iedereen slaat het gaande en heeft daarbij z’n eigen gedachten.

De nasleep is hier nog dagelijks voorpagina nieuws. Op het plein staan zelfs nu nog drie reportagewagens van de verschillende televisiezenders. Op de plek waar het daadwerkelijk gebeurde is tussen de volwassen bomen, aan de rand van het troittoir, een jong boompje geplant. Een bescheiden aandenken aan dat gruwelijke moment dat zoveel leed teweeg bracht en zoveel indruk en afschuw achterliet.
Vanaf Boylston Street wandelen we terug naar een van de stations in en rond het centrum van Boston. We treinen een uurtje terug naar de carpool plaats waar we de RV deze ochtend achterlieten. Het regent werkelijk pijpestelen zodat we even schuilen alvorens we onze laatste rit richting campground maken. Onderweg een korte tussenstop zodat Ingeborg voortaan weer met droge voeten de golfrondes kan voltooien. Kunnen die oude golfschoenen morgenochtend in de container. Die hadden zonder dat ze het wisten een one-way ticket U.S.A. Wij niet en dat ticket gaan we morgenavond gebruiken voor de vlucht Boston-Amsterdam. Maar voor die tijd is er werk aan de winkel. Blogje schrijven en dan morgenochtend koffers pakken. En natuurlijk de onvermijdelijke schoonmaak van de dertigvoeter die ons in vier weken Along the Atlantic Coast bracht. In een van de afsluitende blogs maken we de balans op van ons uitdagende Birdybear avontuur 2013. En ben je benieuwd naar die balans en de bijzonderheden van onze laatste dag en terugvlucht? Volg dan ook onze resterende blogs totdat de story compleet is. De finale is (helaas) nu echt nabij.

Vandaag onze laatste echte kilometervreters. Het traject van Pont Sebago Resort naar de campground ten zuiden van Boston klokt een kleine tweehonderd miles. Kort voordat we arriveren op Normandy Farms Camping Resort in Foxboro slaan we af voor een laatste outlet poging. We shoppen enige tijd in een groot outlet centrum met honderden shops en zetten zowaar de creditcard nog even aan het werk om de Memorial Day Sale aanbiedingen tot ons eigendom te kunnen rekenen. Na onze check in op de campground benutten we het laatste deel van de middag voor de tocht naar de pawn shop. We hebben imers vandaag onze bikes for sale. De eerste blijkt al anderhalf jaar gesloten maar bij de tweede boeken we succes. We krijgen nog redelijk wat dollartjes terug voor onze vakantievriendjes. Zij blij met z.g.a.n. Wal Mart mountain bikes die helaas minder miles op de trappers hebben gehad dan gedacht. We geven het weer de schuld en dat is honderd procent de waarheid. Morgen spenderen we onze laatste volle dag van dit Birdybear avontuur in de City of Boston. Laten we hopen dat de weergoden het goed met ons voor hebben. Het laatste uur neemt de wind steeds meer toe en slecht weer hangt in de lucht. Een zonnig toetje zou morgen beslist welkom zijn. More about Bosten in het volgende Birdybear blog.